Język koreański

Język koreański był jednym z kluczowych czynników dzięki którym ukształtowała się ich tak silna tożsamość narodowa. Podstawę języka urzędowego stanowi dialekt mieszkańców Seulu i centralnych rejonów kraju. Poza nim istnieje wiele odrębnych dialektów, jednak podobieństwo między nimi jest tak duże, że ludzie nie mają problemów ze wzajemnym zrozumieniem.

Język koreański, obok tureckiego, fińskiego, węgierskiego, tybetańskiego, japońskiego i mongolskiego, należy do grupy języków uralsko-ałtajskich. Dostrzec w nim można silny wpływ chińskiego, co wynika z silnego związku pomiędzy tymi krajami na przestrzeni wieków. Tak jak w języku japońskim, w koreańskim występuje bardzo wiele zapożyczeń z chińskiego (głównie słownictwo i frazeologia). Struktura gramatyczna koreańskiego jest bardzo bliska strukturze japońskiego, co sprawia, że Koreańczycy tak chętnie podejmują naukę języka sąsiedniego kraju.

W XV wieku, na polecenie króla Saejonga, grupa uczonych stworzyła koreańskie pismo nazwane hangulem. Alfabet koreański jest uważany za jeden z najbardziej naukowych systemów pisma na świecie. Składa się on z 10 samogłosek i 14 spółgłosek, które w połączeniu tworzą różne sylaby. System ten jest prosty i łatwy do opanowania. Niektórzy twierdzą, iż właśnie te cechy sprawiły, że w Korei jest tak niski poziom analfabetyzmu.